بالاخره مثل اینکه قرار شده تولید پیکان رو متوقف کنند. حالا آدم نمی‌دونه که باید احساس شادی کنه یا ناراحتی. بعد از ۴۰ سال تولید این خودرو در ایران، که زیربنای صنعت امروز ما هم بوده، آدم بجور احساس رفاقت می‌کنه با این ابوطیاره. ولی خوب خیلی کشورهای دیگر و مردمان دیگر هم همین حس رو تجربه کرده‌اند. دلیلی ندارد که بخاطر احساس اینچنینی، مملکت را به درجا زدن واداریم

اما بدی قضیه اینه که جناب آقای وزیر که قرارداد توقف تولید پیکان را امضا کردند ، امر فرمودند که اسم باشگاه پیکان رو هم به سمند تغیر دهند. این دیگر از آن کارهایی ست که از مدیران جمهوری اسلامی برمی‌آید و بس. پیکان یادگاری از خیامی‌ست. کسی که عملا پدر خودروسازی و شاید صنعت امروز ما باشد. نگاه داشتن یاد و خاطره چنین انسانهایی نه تنها خوب است که لازم تیز هست. می‌توان آن را سرمشق قرار داد برای پیشرفتهای آینده

افسوس که در این ملک ، همه آنان که دلسوخته هستند ، زود از یادها می‌روند